Objaśnienie zjawiska tęczy cz. 1

Prawo załamania Suell’a jest jednym z kamieni węgielnych optyki, a teraźniejsze jego zastosowania są niezliczone. Kartezjusz zastosował to prawo, natychmiast po jego wykryciu, do objaśnienia tęczy. Promień światła słonecznego, padający ukośnie na kroplę deszczową, przy wejściu w kroplę ulega załamaniu. W tylnej części kropli ulega on częściowo odbiciu; od przedniej strony przed wyjściem z kropli również częściowo odbitym zostaje. Dzięki temu podwójnemu odbiciu i jednemu załamaniu .światło dochodzi do oka obserwatora zwróconego tyłem do słońca i patrzącego na kroplę.

Rozważmy linię prosta, idącą od słońca do oka obserwatora i przedłużoną poza niego; rozważmy drugą jeszcze linię od kropel deszczu do oka, i tworzącą z linią, idącą od słońca, kąt równy 42,5 procent. W kierunku tej drugiej linii kropla deszczu, znajdująca się na jej końcu, a do której dosięgają promienie słoneczne, wysyła promień światła czerwonego. Tak samo zachowuje się każda kropla, umieszczona podobnie, tj. każda kropla, znajdująca się na odległości kątowej 42 linii pomiędzy słońcem i okiem. Wskutek tego powstaje wstęga okrągła czerwonego światła, którą uważać można za linię graniczną podstawy stożka z wierzchołkiem w oku obserwatora. W zależności od wielkości pozornej słońca szerokość tej wstęgi czerwonej wynosi pół stopnia.